με 
Πέρασε καιρός γιατί πραγματικά δεν είχα τίποτα να πω.
Πήγα μια βόλτα τις προάλλες, κάτω στη λίμνη και γύρω της. Η βόλτα δύο μιλίων ήταν καθαρτική όπως πάντα και μου δίνει μια καλή ιδέα για το πού βρισκόμαστε ως είδος, επειδή αυτό είναι το τελευταίο μέρος που πάνε όλα τα γαμημένα σκουπίδια προτού παρασυρθούν στον Ειρηνικό Ωκεανό. Θεέ ανάθεμα, απλά σκαζόμαστε σε όλο τον κόσμο μας.
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία και την έστειλα Dirty – καθώς ξέρει πώς νιώθω πραγματικά. Νομίζω ότι ήταν τόσο τρομακτικός όσο κι εγώ.
Τι δήλωση, „Fuck the Rain“. Κάτσε σε αυτό για ένα λεπτό. Η βροχή είναι ζωή. Περίοδος. Γαμημένο ηλίθιο. Διαβάστε για μια φορά ένα βιβλίο! Αρέσει αυτό.
Για μένα, αυτό το αυτοκόλλητο αντιπροσωπεύει πόσο ανόητοι είμαστε, πόσο αποκομμένοι από τη φύση είμαστε και αντιπροσωπεύει το σημάδι της παρακμής μας. Αυτή η νοοτροπία είναι πέρα για πέρα τρελή.
Η αποσύνδεσή μας από τη φύση είναι ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ που είμαστε. Εάν δεν αναλαμβάνετε δράση για να επανασυνδεθείτε, να αγκαλιάσετε, να αποδεχτείτε και να απολαύσετε την ισορροπία της φύσης, τότε είστε μέρος του προβλήματος. Γιατί στη γη κάθε αισθανόμενο ον θα είχε πρόβλημα με τη βροχή; Σίγουρα, πάρα πολλές και υπάρχουν πλημμύρες και οι άνθρωποι «χάνουν» τα σπίτια, τα υπάρχοντά τους και τις ζωές τους… αλλά ποια δομή είναι πιο επεμβατική από ένα γαμημένο φράγμα; Νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο της φύσης γιατί έχουμε ξεχάσει από πού προερχόμαστε, και γι‘ αυτό ακριβώς είμαστε γαμημένοι. Οι νυχτερίδες της Μητέρας Φύσης διαρκούν, και πάντα χτυπάει ένα σπίτι. Μην με πιστεύεις… απλά άνοιξε τα μάτια σου.
Ο Covid, το AIDS, και οι δύο ασθένειες που έχουν ρημάξει τον ανθρώπινο πληθυσμό επειδή συνεχίζουμε να χώνουμε τη μύτη μας σε μέρη που δεν πρέπει να είμαστε. Υποθέτω ότι η κριτική επιτροπή είναι ακόμα έξω για τον Covid, αλλά όλοι γνωρίζουμε από πού προήλθε το AIDS – βαθιά στη ζούγκλα όπου βρίσκονται οι άνθρωποι δεν υποτίθεται ότι είναι. Είναι το ίδιο πράγμα με αυτόν τον ηλίθιο Γιάννη… εσύ θυμηθείτε αυτό το φρικιό Jebus… Κολλώντας τη μύτη του στις δουλειές των άλλων νομίζοντας ότι ήταν χρισμένος. Το μόνο που πήρε πίσω ήταν ένα σεντούκι γεμάτο βέλη. Σαφώς δεν είχε κανέναν θετικό και τονωτικό άνθρωπο στη ζωή του που θα μπορούσε να είχε κάποια στιγμή ανησυχίας για το ταξίδι του, επειδή όλοι ήξεραν να μην γαμούν τους ντόπιους. Τι είναι αυτό με τους ανθρώπους που τους κάνει να πιστεύουν ότι πρέπει να κατοικούν κάθε τετραγωνική ίντσα αυτού του πλανήτη με τις ιδέες και τα ιδανικά τους, το σώμα τους, τα σκουπίδια τους;
Ο κόσμος μας στο Διαδίκτυο (ναι, ξέρω ότι είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, κάτι που με κάνει υποκριτή) είναι ψεύτικο. Είναι εντελώς ψεύτικο. Όλοι νομίζουν ότι είναι κάποιοι και εμείς –μεμονωμένα– είμαστε πιο ανώνυμοι από ποτέ. Όροι όπως «ακόλουθοι», «Μου αρέσει» κλπ… γάμα φίλε, πάρε ένα κατοικίδιο. Βρείτε έναν συνεργάτη. Κάντε κάτι άλλο από το να βάλετε όλη τη συναισθηματική σας ισότητα στο ηλίθιο Διαδίκτυο. Πήγαινε έξω, κοιμήσου στο έδαφος, άσε τα κουνούπια να σε φάνε ζωντανό, κολύμπησε σε έναν κολπίσκο, τσαντίστε από τη βεράντα, περπατήστε ή κάντε ποδήλατο αντί να οδηγείτε, σταματήστε να τρώτε ό,τι σκατά που δεν μπορείτε καν να προφέρετε… απλά παράτα το . Βγείτε από τη ζώνη άνεσής σας και νιώστε τη φυσική λέξη, γίνετε μέρος της, συνειδητοποιήστε τον αντίκτυπό σας και αλλάξτε πριν να είναι πολύ αργά. Λοιπόν, είναι πολύ αργά, αλλά ο μετριασμός είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Αυτό δεν είναι πώς το κάνουμε παρεμπιπτόντως.
Δεν προσπαθώ να είμαι όλη η Debbie Downer εδώ, απλά ξετρελάθηκα από τα παπούτσια μου με την ύβρις και την αυτοδικαίωση που φαίνεται να εκφράζει ο μέσος άνθρωπος και πώς έχω παρακολουθήσει το είδος μας να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από μια φυσική ισορροπία στα μόλις 50 μου χρόνια της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα πράγμα που ξέρω σίγουρα, χωρίς παύση, είναι ότι εσείς – εγώ – αυτοί – αυτοί – εμείς – δεν έχετε τον έλεγχο, η φύση είναι. Αν εμείς, ως συλλογικότητα, δεν αρχίσουμε να το σεβόμαστε αυτό και να εργαστούμε με αυτό, βρούμε αρμονία και ισορροπία… καλά…
Παρεμπιπτόντως, γνωρίζει κανείς αν η Παταγονία εξακολουθεί να στέλνει κάθε γαμημένο αντικείμενο τη δική του πλαστική σακούλα? Απλά αναρωτιέμαι…
